SANKTA ( santo,a)

1. Forprenita de la ordinara uzado, ĉar konsekrita al dieco aŭ rezervita al ĝi:

• Por la hinduoj bovino estas sankta.
• Ne tuŝu - tio estas sanktaĵo.
• Ne perturbu la sanktecon de ĉi tiu loko.
• La popolo noblan agon de la reganto baldaŭ sanktigas kiel leĝon.

2. Apartigita de la aliaj per la observado de reguloj de pureco:

• Tie estis regno de pastroj kaj sankta popolo.

3. Aparte respektinda pro speciala religia karaktero:

• Komenciĝis la Sankta Semajno (antaŭpaska).
• Multajn jarojn oni konstruis ĉi tiun sanktejon.
• Sanktfigurojn ornamas kaj homojn malamas.

4. Proklamita de la Eklezio, kiel akirinta per apartaj virtoj altan rangon en la ĉielo kaj kiel inda sur la tero je speciala kulto:

• Ne ĉiam estas sankta Johano.
• Ne sanktuloj potojn faras.

5. Plej respektinda, kvazaŭ pro sankcio de la moralo aŭ tradicio:

• Vi tiel parolas, kvazaŭ tio estas io sankta.