1. Prepozicio, signifanta, ke oni metas aparte la sekvantan ideon, ke oni ne konsideras ĝin,
a) ĉu pro tio, ke ĝi prezentas escepton (se ne kalkuli):
- Mi diras al vi nenion alian krom vero.
- Mi nenion pli postulas, krom ke oni estimu min.
b) ĉu pro tio, ke ĝi tute nature jam apartenas al la diritaĵo (se ne forgesi):
- Krom mia frato, min venis viziti ĉiuj familianoj kaj parencoj.
2. Morfemo, memstare uzata en senco b:
- 100 kromaj personoj venis al nia aranĝo.
- Ŝi estas tre bela kaj krome tre bonkora.
3. Samsignifa prefikso:
- Mi ricevis kromsalajron por nokta laboro.
- Mi ne estos via kromvirino (neleĝa kunvivantino, kiun havas viro, krom sia leĝa edzino)!