BALBUTI ( balbucear, tartamudear)

1. Havi tian difekton, ke oni parolas nur hakante kaj ofte ripetante la silabojn:

• Tiu, kiu balbutas parolante, ofte ĉesas balbuti kantante.
• Li estas balbutulo (homo, afekciata de balbutado).

2. Malfacile aŭ nedistingeble paroli:

• Vi ne balbutu, sed parolu normale, ke ni povu vin kompreni.
• Li balbutis pardonpeton.
• Neniu komprenis lian balbuton.
• Ŝia parolado estas nur balbutado kompare kun perfekta parolado de aliaj personoj.
• Mia provoka demando balbutigis lin.