SURDA

1. Tute ne posedanta, aŭ posedanta tre malfortan kapablon aŭdi:

• Li estas surda je la dekstra orelo.
• Virino bonorda estas muta kaj surda.
• Ŝia surdeco estas denaska.
• La maljuneco iom surdigis la avon.
  

2. Ne volanta aŭskulti, ne lasanta sin konvinki:

• Ili restis surdaj al mia peto.
• Prediki al surduloj (vane peni por persvadi).
• Iliaj oreloj surdigxis tuj kiam mi komencis mian parolon.
  

3. Malsonora, malakuta:

• Lia voĉo estas surda.
• Sufiĉas! surde interrompis la patro.